درخواست باشندگان پنجشیر از جامعۀجهانی، سازمان ملل متّحد، ایالات متحدۀ امریکا، سازمان صلیب سرخ و هلال احمر، سازمانهای امدادرسان بین المیللی و سازمانهای حفظ حقوق بشر!

 طوری همۀ جهان آگاه می‌باشند، از سه هفته به این سو قلمرو پنجشیر، که امنترین ولایت افغانستان محسوب می‌شد، مورد حملۀ طالبان با پشتیبانی گروههای چندمیلیتی تروریستی بین‌المللی قرار دارد. بعد شکست پی در پی حمله‌های این گروه و در محاصره قرار گرفتن طالبان، متأسفانه در روز 5 سپتامبر سال 2021 ما - مردم ملکی - ساکنان پنجشیر شاهد حمله‌های هواپیماها و پهپادهای هوشمند ارتش پاکستان بالای قریه جات پنجشیر بودیم. صدها بام به روی در و خانه‌های ما ریخته شد که در نتیجه دهها نفر ساکنان غیرنظامی پنجشیر شهیدگشته، اجساد برخی از آنها هنوز جمع‌آوری و دفن نشده است. 

 حمله‌های هوایی طیّاره‌های پاکستانی که در طول شب ادامه‌ یافت،  توازن جنگ را به نفع گروه طالبان تغیر داد و فردای روز دیگر طالبان وارد شهرکها و قریه جات پنجشیر گردیده، زن و مرد، پیر و جوان، هر کسی را گیر آوردند، از دم تیغ گذرانده، قتل و کُشتار و تجاوز و غارت عمومی را به راه انداختند. 

 اینک، از آن روز تا امروز در پنجشیر نسلکُشی و پاکسازی قومی به معنای اصلی کلمه ادامه‌ دارد. طالبان قبل از حملۀ به پنجشیر انتقال برق، مواد غذایی و ادویه به منطقه را قطع نموده بودند. اکنون هم مردم پنجشیر امکان دسترسی به برق، نان، کمک اوّلیۀ طبّی، مخابرات و انترنت را ندارند. مردم از همۀ حقوقهای ذاتی و بشری خود محروم ساخته شده‌اند، که جرایم جنگی محسوب می‌شود. در کلّ یک نسل کُشی تمام عیّار ادامه‌ دارد. این در حالیست، که جامعۀ جهان، سازمانهای حقوق بشر و سازمانهای خیریه همه در برابر این فاجعۀ بشری سکوت اختیار نموده‌اند. 

 طالبان جنایتکار در رخه، پریان، دشتک، انابه دهها خانواده را به طور دسته‌جمعی تیرباران و قتل عام کرده‌اند. از هر دیهه‌ای، که اگر یک صدای فیر بلند شود، اگر به هیچ کسی هم آسیبی نرسیده باشد، بدون پرسش و بازجویی خرد و کلان آن دیهه از جانب طالبان تیرباران می‌شوند. آخرین حادثه روز 9 سپتامبر در دیهه درخیل رخ داد. بنا بر این، اکثر ساکنان پنجشیر از ترس جان خانه و کاشانه ی خود را رها نموده، پیر و جوان، زن و مرد و اطفال به مغاره‌های کوهها پناه برده‌اند. تا کنون چندین طفل از شدّت سرمای شب و گرسنگی در دامنه های  کوههای پنجشیر جان داده اند. 

 صدها جوان بی‌گناه پجنشیری، که در هیچ گروه مسلّحی شامل نبودند، بازداشت و توسط لاریها (ماشینهای بارکش) به پشت جبهه فرستاده شده‌اند. از سرنوشت این فرزندانمان خبری نداریم و از صلیب سرخ بین‌المللی تقاضای ما این است، که به زودترین فرصت در پیدا نمودن این عزیزانمان به ما کمک کنند. طالبان به ما حتی امکان و اجازۀ دسترسی به جنازۀ فرزندانمان را نمی‌دهند. 

 در این دو روز آخر، طالبان هر دیهه‌ای از پنجشیر را، که اشغال می‌کنند، ساکنان آن را به طور عمومی، بدون استثنا از خانه‌هایشان خارج و به صورت اجباری کوچ می‌دهند. طالبان به ما مهلت تعیین نموده‌اند، که ما در ظرف سه روز با زن و فرزند و دارو ندار از پنجشیر خارج شویم. فردا این مهلت به آخر می‌رسد. 

 ما به شدّت نگران آن هستیم، که بنا به بعضی اطلاعات طالبان قصد دارند، با بیرون کردن مردم علیه قوّه‌های مقاومت و مردمی که می‌خواهند به مقصد حمایت از قوّه‌های مقاومت باقی بمانند، سلاح کُشتار جمعی استفاده کنند. ما حقیقت این را نمی‌دانیم، که چرا باید خانه و کاشانۀ خود را ترک کنیم. ما جایی برای رفتن نداریم. ما اگر جای دیگر می‌داشتیم، قبل از آغاز درگیریها این جا را ترک می‌کردیم. 

 در خانه و منزل کسانی که به زور خارج کرده شده‌اند، صدها جنگجوی طالبان مسکن گرفته‌اند. گفته می‌شود که یک هدف دیگر طالبان از کوچ دادن مردم جایگزین کردن قبیله‌های کوچی در داخل پنجشیر در خانه‌های ما می‌باشد، تا ما هرگز به خانه‌های خود برگشته نتوانیم. 

 بدون بزرگنمایی تصویر وضعیت موجود، می‌خواهیم تا شما باور کنید که با بیرحمی تمام نسلکُشی و پاکسازی قومی در داخل پنجشیر در جریان بوده، مردم از عادّی ترین مواد مورد نیاز اولی زندگی، که نان و آب و داروواری است، محروم ساخته شده‌اند. باور کنید، ما قتل عام شدیم، اکنون در روبروی یک فاجعۀ بشری دیگر قرار داریم، که تمام افغانستان را فرا خواهد گرفت. 

 فرزندان ما- مردم پنجشیر در سال 2001 مهمترین شریک جامعۀ جهانی، خصوصاً ایالات متحدۀ امریکا و ائتلاف بین‌المللی ضد تروریستی در افغانستان بودند، که در بنیاد دولت نو و استقرار جامعۀ بین‌المللی سهم اساسی داشتند. نمایندگان جامعۀ جهانی 20 سال در افغانستان پشت شانه‌های فرزندان صدّیق پنجشیر به مقصد تأمین ثبات و ساختن یک جامعۀ حقوق بنیاد ایستاده بودند. اکنون ایالات متحدۀ امریکا، سازمان ملل متّحد و همۀ سازمانهای امدادرسان بین‌المللی متأسفانه خاموشی را اختیار نموده، در برابر قتل عام شریکان دیروزۀ خود- فرزندان پنجشیر، بی‌تفاوت و نظارگر شده‌اند. 

 ما از جامعۀ جهانی، سازمان ملل متّحد، ایالات متحدۀ امریکا و صلیب سرخ بین‌المللی تقاضا داریم، که از ادامه‌ نسلکُشی و قتل عام در پنجشیر، از گسترش بیشتر فاجعۀ انسانی جلوگیری کنند. 

 طالبان در پنجشیر فضای وحشت و دهشت، کُشتار و تجاوز را حاکم نموده‌اند. باور داشته باشید، که اگر امروز جلو این گروه را در پنجشیر نگیرید، فردا جنایتکاریهای آنها در هر جایی هم شما قرار دارید، سرایت خواهد کرد و شاهد خواهید بود.