ҚОТИЛОНИ РӮЗНОМАНИГОР ШАРИФАМОҲИ КИШВАРДУХТ КИҲО БУДАНД?

«Решаҳои ноайён»-ро тариқи телевизиони «Тоҷикистон» тамошо кардаму беихтиёр боз лаҳзаҳои сангини ҷанги шаҳрвандӣ пеши назарам омад. Фоҷиаҳои даҳшатбору талхӣ миллату ватани азизи мо. Саид Қиёмиддини Ғозӣ имрӯз аз кору кирдор ва аъмоли нангини хеш ва хоҷагони хориҷиаш қисса мекунад ва иқрор мешавад, ки ин ҳама кирдорҳои разилонаро бо дастуру супоришҳои хоҷагони хориҷии хеш кардааст. Онҳо мехостаанд, ки теша ба решаи миллат зананду Тоҷикистони соҳибистиқлолу мардуми шарафманди кишварро ба нестӣ баранд. Худоё, худсафедкуниҳои ин гуна ашхосро мебинаму қалбамро дарди фироқи шаҳидони бегуноҳи ҷанги шаҳрвандӣ фишор медиҳад. Пеши назар чеҳраи гарму гесувони дарози Шарифамоҳи Кишвардухт ҳувайдо мегардад. Шарифамоҳи рӯзноманигор, оқила, ширингуфтору маҳфилоро, донишманду поксиришт, ки яке аз ҳазорон шаҳидони ҷанги бародаркуш, ҷанге, ки Қиёмиддини Ғозӣ  ва ҳаммаслаконаш бар ивази маблағҳои пуштибонони хориҷии наҳзатиён оғоз карданд, гардида буд.

Мардуми ба доми тазвир афтидаро гумроҳ намуда, ба майдони Шаҳидон кашиданд. Ҳамон айём банда дар рӯзномаи вилоятии «Навиди Вахш» фаъолият доштам.  Мардуми ба майдон ҷамъомада, аз гаронии нарху наво шиква мекарданд, вале намедонистанд, ки зери ин парда чӣ асроре ниҳон аст. Онҳо фикр мекарданд, ки Қиёмиддини Ғозӣ ва Абдуллоҳи Нурӣ пуштибонӣ аз халқ доранд, аммо дар асл  ин ҳомиёни ба қавли хеш дини мубини ислом ва дар асл душманони ислом, бар ивази ин майдоннишастагон  маблағҳои зиёдеро аз хоҷагони хориҷии худ гирифтаанд. Халқи гумроҳ ҳар як сухани онҳоро фаҳмидаю нафаҳмида ҷонибдорӣ мекард. Ҳадафи намояндагони Ҳизби наҳзати ислом сарнагун сохтани давлати қонунӣ буду мансабталошиву ҳарчи бештар ҷамъ овардани сарвати беранҷу заҳмат. 

Шарифамоҳи Кишвардухтро хуб дар хотир дорам. Он айём мисли дигар рӯзноманигорони нашрияи вилоятӣ амсоли мӯй дар оташ ба худ мепечиду мегуфт: «Ин ҳама кирдорҳои  роҳбарони майдони Шаҳидон нобахшиданист». Аз касе ҳарос надошт Шарифамоҳ, рӯйи рост сухан мегуфт. Таъкид мекард, ки Қиёмиддину Абдуллоҳи Нурӣ ва дигар ҳаммаслаконашон барои беҳбудии мардум талош надоранд. Онҳоро ҳарисии сарват  ва мансабталошӣ ба ин ҷода равон намудааст. Тавре ки худи Қиёмиддини Ғозӣ дар суҳбати телевизионӣ иқрор гашт.
Шарифамоҳи Кишвардӯхт, ки инсони воқеъабин буд, хурофоту ҷаҳолатпарастии ин гуна ашхосро чашми дидан надошт. Ӯ инсони асил буду ҳушманд ва қаламаш пайваста созанда буд, на сӯзанда. Дар яке аз сомонаҳо доир ба рӯзноманигорони шаҳид, ки бар асари ҷанги шаҳрвандӣ ба шаҳодат расидаанд, хабареро нисбати Шарифамоҳи Кишвардухт хондам, ки гӯё Шарифамоҳро аъзои Фронти халқӣ ба шаҳодат расонида бошанд. Гумон мекунам, ки сарчашмаи ин хабари бардурӯғ низ ҳамон қотилони наҳзатӣ ҳастанд, ки амалҳои нопоку зишти ғайриинсонии худро рӯпӯш карданӣ мешаванд.

Шарифамоҳи Кишвардухтро 22 сентябри соли 1992 бегоҳӣ, яъне вақти шом, ҳамроҳи ягона фарзанд, нури дидааш Дилшоди 16-сола аз хонаи иқоматиаш воқеъ дар шаҳри Қӯрғонтеппа (ҳозира Бохтар) бурдаанд.  Тавре ки Фирӯза хоҳари Шарифамоҳ зимни суҳбат 25 июни соли 2018 иброз дошт, бегоҳии 22 сентябри соли 1992 Шарифамоҳро ҳамроҳи фарзандаш Дилшод силоҳбадастон бурдаанд. Ҳамон айёме ки дар шаҳри Қӯрғонтеппа (ҳозира Бохтар) ва аксар мавзеъҳои ноҳияи Бохтар (ҳозира Кӯшониён) танҳо қувваҳои мухолифин фармофармоӣ доштанд. Ва дар ҳар гӯшаву канори шаҳру ноҳияҳо қатлгоҳҳои даҳшатзо ташкил карда буданд. Шарифамоҳ низ тавре ки хоҳараш Фирӯза ёдовар гашт, хӯроки шом омода намуда, тараддуди хӯрокхӯрӣ  доштанд. Вақте ки занги дар баланд мешавад, бехабар аз Шарифамоҳ Дилшод дарро мекушояд. Ду нафар бо ришҳои дароз ӯро гирифта мебаранд. Садои очагӯии писарашро шунида Шарифамоҳ низ, аз қафои ӯ мебарояд, то ин ки ҷигарбандашро аз дасти ин даррандагон наҷот диҳад. Вале онҳо модару писарро якҷоя мебаранд…
«Хеҷ вақт ин ваҳшиёнро набахшед»-ин буд охирин сухани Шарифамоҳ, ки дар даҳ-лези бинои баландошёна ҳамсоягон, бошандагони ин маҳалли иқоматӣ шуниданд. Вале нафаре ҷуръат накард дар он айём сари роҳи ин разилони одамкуши ваҳшитинат шаванд. Он шоми 22 сентябри соли 1992 касе дигар нашунид садои ин рӯзноманигори ҳақиқатҷӯю ҳақиқатгӯю натарсро, модари қавииродаи матинро, ки  чун Гурдофариди таърихӣ худро  ба доми аждари бераҳму шафқат ва ақлбохтаю ватанфурӯхтаи наҳзатӣ зад. Он яроқдорони ҳайвонтабиат чи хеле ки шогирдони парваридаашон имрӯз на ба кӯдак, на ба бузург, на ба хоҳару модари Сурия раҳм накарданд, ҳазорон кӯдакону модаронро сар буриданд, шаҳрҳоро вайрону валангор намуданд, на танҳо қалби пурмуҳаббати беолоиши модарро надиданд, дарк накарданд, балки бо сад шиканҷаву азият Шарифамоҳу фарзанди ягонаашро ба қатл расониданд.

Модару падари Шарифамоҳ ва пайвандонаш барои ин фарзанди ҷавонмаргу набераи ноболиғашон ҳанӯз гиряву ноларо қатъ накарда санаи 26 сетябри соли 1992 (Озода, хоҳари Шарифамоҳ бо дидаи гирён ин ҳодисаро 25 июни соли 2018 нақл кард), гурӯҳҳои мухолифин аз маҳаллаи Ломоносов (ҳозира «Хатлон»-и шаҳри Бохтар) беш аз 300 нафар ҷавонмардонро бо яроқу зӯрӣ аз хонаҳояшон берун оварда, ба автомашинаи Камаз ва автобус савор намуданд. Инчунин бо дашномҳои қабеҳ, лату  кӯб, зери яроқ  ҳамон лаҳза ду бародари Шарифамоҳ-Гулмурод ва Фурқатро низ дастгир карда буданд. Падари Шарифамоҳ бобои Кишвар бо ашку алам аз яроқбадастон илтиҷову зорӣ ва тавалло менамуд, ки фарзандонашро раҳо намоянд, «Онҳо гуноҳе надоранд, ҳанӯз чор рӯз пеш духтару набераашро қотилон бурда, ба қатл расонида буданд. Аммо «яроқбадастон мӯйсафедро сарзаниш мекунанд, ки занро чиву журналист шуда кор карданаш чӣ! Ниҳоят, бо зориву тавалло писари хурдиаш Фурқатро, ки хеле ҷавон буд, аз он мошин фароварда ба хона мебарад. Дигаронро ба назди бинои собиқ Кумитаи иҷроияи вилоятӣ, паҳлуи «Кохи Ватан», меоранд. Гулмурод ва як нафар ҷавони дигарро ҳамон лаҳза гирифта, таъкид мекунанд, ки назди апаи журналисташ баред, яъне ба қатл расонед. Ва қотилони Шарифамоҳ будани қувваҳои мухолифин аллакай ҳамон лаҳза муайян гардида буд.

Зеро онҳо наҳзатиҳои бедину одамсуратони ваҳшисиришт буданд, ки супоришҳои Қиёмиддини Ғозӣ барин  хоинони миллату ватанро иҷро менамуданд. Аз ин ҷо бори дигар равшану возеҳ кӣ будани қотилони Шарифамоҳи Кишвардухт айён мегардад.  Онҳо аъзои ҲНИТ буданд. Гулмурод ва ҳампаҳлуи ӯро ҳамон лаҳза бурда бо чашмони баста мепарронанд. Гурӯҳи боқимондаи беш аз 300-нафараро рӯзи дигар ба қатл мерасонанд, ки аз ҳар як  хонадони маҳаллаи Ломоносови шаҳри Қӯрғонтеппа (ҳозира Бохтар) то 2-3 нафарӣ буданд. Имрӯз ному насаби ҳамаи онҳо дар лавҳаи муҷассамаи ёдгории шаҳидони ҷанги шаҳрвандӣ, воқеъ дар маҳаллаи Хатлон, ҳаккокӣ гардидааст. Гумон мекунам, ки насли ҷавон ҳангоме ки аз ин лавҳаи ёдгорӣ дидан менамоянд, аз он шаҳидони ҷавонмарг, ки дар роҳи бунёди сохти давлати Конститутсионӣ ҷон бохтаанд, ёд менамоянд.

Ёди он лаҳзаҳои пурдаҳшат намак пошидан ба ҷароҳати қалби модарону падарон, хоҳарону бародарон ва фарзандони ятимгаштаи вақт нест. Бахусус ёди он айём бояд ҳамагон-хурду бузургро ҳушдор созад, то ҳушёриву зиракии сиёсиро аз даст надиҳем.

Имрӯз шукргузорӣ аз Ваҳдати миллӣ ва Истиқлолияти ватани азиз намоем, ки бо азму талошҳо ва хизматҳои арзандаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба ин рӯзҳои неку хуҷаста расидаем.
Душманони миллат ба мақсади нопоки хеш нарасиданд. Орзую омоли Шарифамоҳи Кишвардухт ва ҳазорон шаҳидони ҷанги шаҳрвандӣ расидан ба имрӯз - рӯзгори осудаю обод, ваҳдату амнияти ватани биҳиштосои мо - Тоҷикистони азиз буд, ва он орзуҳо амалӣ гардид.  Ватани  азизи мо ободу Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон дар арсаи ҷаҳон соҳибэҳтиром гашт. Иқдомҳои созандаву инсонпарваронаи Роҳбари давлат дар арсаи  байналмилал дастгирӣ ёфт, ҳамагон зери осмони софу беғубор рӯзгори осуда ба сар доранд. Пойтахти ватанамон - шаҳри Душанбе чун нигини дурахшоне гашт. Кишвари зебоманзари мо бо ободкориву азму талошҳои Роҳбари давлат қомат рост намуда, имрӯз диққати сайёҳони ҷаҳонро ба худ ҷалб менамояд. Тамоми шаҳру навоҳии вилоятҳо, ноҳияҳои тобеи ҷумҳур аз самари Ваҳдати миллӣ ҷилои дигар ёфтаанд. Ҳамагон зери сиёсати оқилонаи Роҳбари давлат кору пайкор доранд. Вазифаи ҳар як шаҳрванди Тоҷикистони азиз чун гавҳараки чашм азизу муқаддас донистани Ваҳдати миллӣ, амияти ватани биҳиштосоямон мебошад. Муҳим аз ҳама, ҷавонон бояд бо омӯхтани илму дониш, касбу ҳунар саҳми хешро  дар ободонӣ ва рушду тараққии ватан гузоранд. Чунки, ояндаи ин ватани ободу зебо дар дасти худи мост ва фаромӯш насозем, ки танҳо дар Тоҷикистони соҳибистиқлол мо  метавонем рӯзгори неку осуда дошта бошем. Зеро:

Нест ҷуз қомуси миллат дар раҳи ҳастии мо,

Парчами номус бошад дар кафи ҳастии мо.

Асалмо Сафарова - чониши раиси иттифоқи журналистони ҶТ, сардабири рузномаи «Хатлон»